دیدار ملوان و خاتون بم با میزبانی و استقبال به یاد ماندنی هواداران انزلیچی به پایان رسید.
شاید کمتر کسی بداند که تا به امروز ۱۵ دوره از لیگ برتر زنان گذشته و امسال فصل شانزدهمی است که لیگ فوتبال زنان ایران لقب حرفه‌ای را یدک می‌کشد. لیگی که از پوشش حداکثری رسانه‌ها، آنطور که باید بهره‌مند نیست اما در دل محرومیت‌های خودش، لحظات شگفت‌انگیزی خلق می‌کند. مثل امروز که سن‌سیروس انزلی، همان جایی که مهد قایقران و پسران انزلیچی است؛ میزبان مهم‌ترین مسابقه فصل فوتبال زنان بود.
جایی که خاتون و ملوان ۳۷ امتیازی، درحالی که به یکدیگر از رگ گردن نزدیک‌تر هستند و فقط یک نفس تا لمس جام قهرمانی فاصله دارند؛ مقابل هم قرار می گیرند. امروز دختران بم و انزلی به هم تنه زدند، برای یک پرتاب اوت ساده فریاد کشیدند، برای تک تک سوت‌های داور اعتراض کردند و در آخر یک سوی زمین از غم غرق اشک شد و سوی دیگر میدان از شادی اشک شوق ریخت.
اما زیباترین تصویر ثبت شده از دوئل تماشایی امروز، نه فریاد از سر شوق دوستان ملیکا در تیم خاتون بم بود و نه اشک‌های پر از شرم و تعصب دختران انزلیچی که بند نمی‌آمد. زیباترین تصاویر امروز روی سکوها خلق شد. جایگاه تیفوسی‌های انزلیچی‌ها. همانجا که در مسابقات مردان بیانیه اعتراضی سر می‌دهند. همانجا که به تارتار لقب انزلیچی دادند. امروز سکوهای سن سیروس در تسخیر دختران ملوان بود. برای فریاد زدن یک نام، برای اینکه با اصالت‌ها می‌دانند، ملوان یک تیم ریشه‌دار زنان هم دارد.
