به گزارش پایگاه خبری تحلیلی افق انزلی سیامک سپهریان در آخرین یادداشت خود در خصوص شهید بایندر نوشت:

تاریخ هر ملتی بیانگر رشادت ها،شجاعت ها،رموز پیشرفت یا عقب ماندگی،نشانگر خیانت ها و فریب ها و هر آنچه که از آن بعنوان تجارب تاریخی می شود یاد کرد و همچنین سرلوحه ای که بتوان با روشنگری هایش دوست و دشمن،تزویر و فتنه،اعتماد و خیانت و…را فهمید و با اعتماد به این تجارب،تدبیر و امید را بکار بست تا آینده ای روشن و زیبا را برای نسل های آتی رقم زد.
یکی از دوران سخت کشورمان درگیری با دول روس و‌انگلیس در طی قرون معاصر بوده است.
دولتهایی که هر کدام با نقابهایی از جنس تزویر،زور، نفاق و … سعی داشتند تن ایران بزرگ را تکه تکه کنند و به هر بهانه ای گه گاه قسمتی از این تن ایستاده در تاریخ را دریده اند و چه بسیار مردان و زنان بزرگی که در راه حفظ عزت و عظمت قامت رعنای این جغرافیای بزرگ از جان و مالشان گذشته اند و ایثار کرده اند.از ستارخان و باقرخان گرفته تا میرزا کوچک خان،از رییس علی دلواری تا ناصر دیوارن کازرونی،از آیت الله مدرس تا آیت الله مهدی خالصی و بسیاری شهدای گرانقدرمان تا شهدای انقلاب کبیر اسلامی ایران و جنگ تحمیلی و بعد از آن شهدای پر افتخار مدافع حرم.
امروز به بهانه آغاز شهریور ماه یادی کنیم از دو شهید پر افتخار غلامعلی و یدالله بایندر.شهدایی از جنس مردان دریا،که یکی در شمال و دیگری در جنوب در راه حفاظت از کیان کشورمان به شهادت رسیدند.
یدالله بایندر افسر نیروی دریایی،در جنگ جهانی دوم در راه مقابله با ارتش سراسر مسلح روس به شهادت رسید و در محوطه باراندازهای بندرنزلی به خاک سپرده شده است.
نیروهای متفقین در پی اعلام قبلی مبنی برعدم اخراج نیروهای آلمانی از ایران که عمدتا نیروهای فنی و متخصص در زمینه های صنعتی و راه سازی بودند با شدت تمام از جنوب توسط انگلیس و از شمال توسط روسها به ایران حمله کردند،خشونتی وصف ناپذیر علیه مردمی که از کوچکترین وسایل و ابزارهای نظامی بی بهره بودند.شهادت و رشادت وصف ناپذیر نیروهای نظامی ایرانی و مردمان عادی کشورمان که گوشه ای از آنرا در سریال فاخر “در چشم باد”دیدیم.در این بین دو برادر بایندر هم با رشادت های بسیار و در فاصله ای بسیار کوتاه از هم یکی در شمال و‌دیگری در جنوب بدست اجانب به شهادت رسیدند.
حفظ یاد و خاطر این مردان ایثارگر بی ادعا جزئی از وظایف ذاتی مردم و مسئولین شهری است.متاسفانه سالهاست که با بی توجهی به این امور،یاد و خاطره این شهدا رو به فراموشی است.

عدم توجه به سازه مقبره، جانمایی نادرست و غلط،عدم دسترسی عموم به آن،عدم پرداخت صحیح به تاریخ نگاره های موضوع،عدم تلاش جهت ثبت ملی در تقویم و… همه و همه مسائلی هستند که باعث شده این موضوع هم جایگاه تاریخی اش را آرام آرام از دست بدهد و هم جایگاه گردشگری اش را که می تواند بعنوان مقصد جدید گردشگری برای گردشگران، بازدیدکنندگان و تاریخ پژوهان مورد توجه قرار بگیرد.توجه به چنین مسائلی هم به غنای فرهنگی بیشتری توجه خواهد شدو هم ارزش اقتصاد گردشگری بیشتر خواهد گردید.